ولحظه ای که نباید!رسیدآن هرگز
شروع شد به همین سادگی نوشتم عشق
تو گرگ باش و من آن دختر شنل قرمز
ببین به خاطر مادر بزرگ مجبورم
نخواه بگذرم از این عصا کش عاجز
تمام راه دلم جنگلی است سبز و سیاه
تمام راه فقط حرف حرف نه!وزوز
مماس شد همه ی نقطه ها و خط ها بعد
سرم دوباره ببین درد درد با گزگز
دو خط صاف موازی دو خط سر در گم
خراب شد غزلم!زندگی خداحافظ
دهنتو میچسبونی دم گوشمو میگی:
بدبخت زندگی اتفاق نمیفته اون اتفاقه که باید زندگی کنی
هیچی نمیفهمم!میگم این اتفاقی نبود دستم سردش شده بود تو میخواستی گرمش کنی!!!
میگی:زندگی آدمارو چار چلنگیشون میکنه میندازه تو مستراح تا اونام اونقدر الکی زور بزننکه هر چی رگ و پی دارن از راه بادشون یکهو بپره بیرون
من هیچی نمیفهمم!
ترس ورم میداره
دلم هری میریزه
حالا حس میکنم رو آجر داغم هی نفس های عمیق میکشم
میافتم تو دریا و تو آسمون دنبال یه نخ بادبادک میشم
پشت سر هم سبزه هارو گره میزنم
پسر باشه بهتره میگم و پرت میشم تو محله اجاق کورها
میپرسم این موهای سفید تو سرم اتفاقی نبود .بود؟؟؟
میگی تو همیشه شیکمت نفخ داره .
میگم :دندون ندارم واسه اینه که نمیتو.نم اتفاقی زندگی کنم